یک اقتصاددان گفت: در حال حاضر، قیمت برق برای مصارف خانگی ۱۰ سنت در هر یورو نرخ‌گذاری شده و برای مصارف تولیدی به ویژه صنایع انرژی‌بر مانند فولاد، حتی کمتر از ۵ سنت یورو است که دلیل آن را می‌توان حفظ قدرت رقابت در بازارهای جهانی عنوان کرد.
به گزارش روابط عمومی انجمن نوردکاران فولادی ایران به نقل از آرتان پرس، بهمن آرمان در رابطه با وضعیت نرخ انرژی فولاد ایران نسبت به قیمت میانگین خلیج فارس اظهار کرد: در گزارشی ویژه که حدود ۱۵ سال پیش مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه کرد، قیمت برق برای واحدهای صنعتی تقریبا یک سوم قیمت برق خانگی برنامه‌ریزی شد. این تصمیم‌گیری بیشتر برای ایجاد رقابت در بازار جهانی، پایین نگه داشتن نرخ بیکاری و افزایش رشد اقتصادی بود.
وی ادامه داد:در حال حاضر، قیمت برق برای مصارف خانگی ۱۰ سنت در هر یورو نرخ‌گذاری شده و برای مصارف تولیدی به ویژه صنایع انرژی‌بر مانند فولاد، حتی کمتر از ۵ سنت یورو است که دلیل آن را می‌توان حفظ قدرت رقابت در بازارهای جهانی عنوان کرد.
این اقتصاددان تصریح کرد:چند سال پیش طبق آمار دو فولادساز بزرگ کشور که از کوره قوس الکتریکی استفاده می‌کنند، سقف انرژی در تولید هر تن فولاد خام ۹ تا ۹٫۲ درصد بود و این درحالیست که امسال به دلیل افزایش شدید قیمت برق و گاز برای فولادسازان کشور، این رقم به بیش از ۱۵ درصد رسیده است. ناگفته نماند در کشورهای عربستان، قطر و امارات که آنها نیز از طریق گاز طبیعی فولاد تولید می‌کنند، این رقم ۸ درصد برای عربستان و ۴ درصد برای امارات و قطر است.
آرمان در ادامه افزود:از طرفی قیمت میانگین گاز طبیعی در منطقه خلیج فارس و شمال آفریقا برای صنایع پتروشیمی و فولادی حدود ۲٫۵ سنت در هر متر مکعب برنامه‌ریزی شده، در حالی که در ایران این رقم حدود ۱۰ سنت نرخ‌گذاری شده است. بر همین اساس، در صورتی که هر یک دلار را ۵۱ هزار تومان در نظر بگیریم، می‌توان گفت قیمت گاز طبیعی که به صنایع فولادی ایران داده می‌شود، ۴ برابر میانگین نرخ خلیج فارس و شمال آفریقا است.
وی در پایان خاطرنشان کرد: چنین عملکردی می‌تواند باعث شود ایران جایگاه دهم خود را در تولید فولاد جهانی در سال ۲۰۲۳ به ایتالیا واگذار کند؛ چرا که با تداوم این روند، تولید کاهش پیدا خواهد کرد. علاوه بر آن، از زمان اعلام افزایش نرخ برق و گاز طبیعی، قیمت سهام در بورس حدود ۱۵ تا ۲۰ درصد کاهش پیدا می‌کند و طبیعتاً فولاد را در شرایط بسیار سخت قرار می‌دهد. در نتیجه این خطر وجود دارد که در آینده ایران جایگاه خود را در تولید فولاد و دومین تولیدکننده مواد پتروشیمی در خاورمیانه از دست بدهد.